Bagong Bayani, Binawian ng Buhay

ni Jocelyn Ruiz
jocelynruiz3333@yahoo.com

Ang Overseas Filipino Workers (OFWs) ay ang mga Pilipinong manggagawa na napilitang mangibang-bayan upang magkaroon ng magandang buhay, makahanap ng trabaho at upang maibigay ang sapat na pangangailangan. Ito din ang mga migranteng piilipino na nilisan ang sariling bayan upang makipagsapalaran at nang matugunan ang mga mithiin na hindi kayang ibigay ng gobyerno ng Pilipinas.

Ang mga OFWs din ang tinatawag na mga "Bagong Bayani" na nagsimula matapos na magbuwis ng buhay si Flor Contemplacion sa Singapore at ang mapait na karanasan ni Sarah Balabagan sa Saudi Arabia. Ginawan din ng pelikula ang tunay na mga pangyayari sa buhay ni Flor Contemplacion sa abroad upang maipakita kung anu ang dinaranas ng pagiging dayuhan, ang pagsasakripisyo alang-alang sa mga mahal sa buhay, at ang buhay ng nangingibang bayan.

Inilathala rin ang isang awitin sa pelikulang ito na para din sa OFWs ang "BAGONG BAYANI NG SANDATA AY LUHA BIGYAN NAMAN NINYO KAMI KAHIT NG KAUNTING AWA!". Isang kantang halos hindi nawawala sa madla. Sino din ang makakalimot sa pelikula ni Vilma Santos na pinamagatang "ANAK" na tungkol din sa OFWs at buhay pamilya. Ang love story nina Claudine Baretto at Piolo Pascual sa pelikulang "Milan" na ipinapakita din ang trabaho at karanasan. Maaaring ito ay ilan lamang sa maraming kwento at karanasan na hindi mapapasubalian na ang katotohanan ay puno ng pagtitiis, pagsasakripisyo, pagdudurusa na itinatago sa mga mahal sa buhay na ayaw mag aalala at masasaktan. Ito ay ilan lamang sa mga karanasang sumisigaw sa gobyeno nating walang magawa at kulang sa pagbibigay ng inpormasyon sa mga OfWs na tinatawag na "Bayani" na sana'y wag lamang sa salita ngunit mas lalo na kung kinakailangan na sila ay tulungan. Isang malungkot, mahirap tanggapin at ang naging sandata ay luha sa pagpanaw ng isang OFW dito sa Roma. Ito po ang kwento:

Si Violeta Nicholas ay 59 taong gulang, taga-Bukidnon sa Pilipinas, 25 taon ng nagtatrabaho dito sa Roma at dalaga pa bago bawian ng buhay. Siya ay namatay noong ika-22 ng Abril 2005 sa kanyang sakit na diabetes na naging dahilan para magkaroon ng iba't-ibang komplikasyon sa loob ng kanyang katawan. Siya ay masipag na nagtatrabaho bilang "part timer". Siya isang masayahing tao at nakatira sa Via Cesare Ricotti No.22. Kumpleto siya ng dokumento at legal sa pagtatrabaho. Nakausap ko mismo si Marciano Javier na kilala sa tawag na "Sonny" na may dalawang anak at asawa dito sa Roma ang siyang naging kasambahay ni Violeta. Ito na rin ang naging kapamilya ni Violeta at kaibigan dahil wala siyang kamag-anak.

Noong ika-21 ng Abril 2005 si Violeta daw ay nagpunta sa Ospedale ng Santo Spirito para magpacheck-up at magpaconfine dahil masama daw di umano ang pakiramdam. Nagpunta siya doon bandang 1:37 ng hapon para pumila at malaman ang kanyang kalagayan upang magpatingin sa doktor na natapos ng 4:12 ng hapon. Pagkatapos ay umuwi siya ng bahay. Nagtataka daw si Sonny kung bakit ito ay bumalik sa bahay samantalang ang alam niya ay magpapaconfine ito kaya hindi siya nag atubili na tanungin ito. Tinanong niya kung anu ang nagyari at sinabi daw ni Violeta na siya ay tinanggihan ng ospital dahil wala daw puwesto ang nasabing ospital. Kaya umuwi na lamang siya upang magpahinga. Bandang alas dos (2:00) ng madaling araw ay biglang sumama ang pakiramdam ni Violeta. Tumawag agad ng ambulansiya si Sonny upang madala ito sa ospital. Dahil sa ang patakaran dito sa Roma ay bawal sumama sa loob ng sasakyan ng ambulansiya ang sinumang tao maliban sa maysakit ay napilitang ipaubaya ng pamilya ni Sonny si Violeta dahil masama na talaga ang kalagayan nito.

Dumating ang ambulansiya ng alas 3:30 ng madaling araw at nakarating sa Ospital ng San Camillo sa Prenestina ng 4:45 ng madaling araw ika-22 ng Abril 2005 ay patay "on-the-spot" si Violeta. Nalaman na lamang ni Sonny ng siya ay tawagan ng ospital at noong pumunta siya ay patay na nga si Violeta. Hindi malaman ng pamilya ni Sonny kung anu ang gagawin nila dahil walang kamag-anak si Violeta dito sa Roma. Kinuha agad ni Sonny ang mga dokumento ni Violeta upang maiayos ang paghahangad na maiuwi ang bangkay nito sa mga kamag-anak at pamilya ni Violeta sa Pilipinas. Naisip agad niya na lapitan ang Philippine Embassy at OWWA.

Pagdating niya sa Embassy ay tiningnan muna ang OWWA ni Violeta at nakita na ito ay expired ng 10 years. Ang isinagot agad ng Embassy ay walang manggagawang tulong dahil EXPIRED ANG OWWA!WALA DAW SILANG MAGAGAWANG TULONG. Subalit may ibinigay din namang pasubali ang Embassy kung papaano maipapaalam sa Pilipinas na patay na si Violeta at kung papaano maiuuwi ang gamit nito na sinabi din nila na wala pang kasiguraduhan kung ito ay maaapprobahan sa Pilipinas at ito ang mga hinihingi ng Embassy:

1. Medical Certificate from the Hospital
2. Medical Certificate prepared by Sanitary Office
3. Death Certificate From the Ufficio del Stato
4. Name of the Funeral Parlor
5. Name of Representative of the Funeral Parlor
6. Name of Medico legal
7. Place of Burial
8. Date of Burial
9. Name of relative or friend during the burial
10. Passport

Sa daming hinihingi ng Embassy at ang sagot kay Sonny na "WALANG KASIGURADUHAN KUNG MAAAPROBAN O HINDI" ay nagdesisyon siya na wag ng ibigay ang mga hinihingi ng mga ito dahil mapapagod lamang siya kung wala din naman palang mangyayari. Walang tulong na nagawa ang embassy na akala niya ay unang tutulong sa mga Pilipinong manggagawa dito sa abroad. Laglag ang balikat ni Sonny sa pagwawalang-bahala ng Embassy kaya naisip na lamang niya na humingi ng tulong sa kapawa Pilipino dito sa Roma. Hindi rin naman nag atubili si Fr. Lito ng Tiburtina na tulungan siya kaya nailibing din ng maayos si Violeta dito sa Roma kahit hindi nakikita ng mga kamag-anak nito ang kanyang bangkay.

Lumapit sa akin si Sonny para maipublish ang article na ito sa dyaryo at mailagay sa radyo dahil para sa kanya ito ay isang mapait na karanasan na sana ay wag ng maranasan ng iba pa nating kababayang pilipino dito sa Abroad. Hindi ako nag-atubili na siya ay tulungan sapagkat alam ko at naramdaman ko rin ang talikuran ng OWWA ng mamatay ang nanay ko. At ito ang mensahe din na nais niyang ipahatid sa madla:

Gusto kong magpasalamat sa lahat ng mga kababayan nating Pilipino na may malaking puso na tumulong at nagbigay para mailibing ng maayos ang bangkay ni Violeta. Hindi ko na kailangang isa-isahin pa kung sinu-sinu sila dahil Diyos na ang magbabalik sa kanila. Nakaramdam ako ng matinding awa sa pamilya at kamag-anak ni Violeta na hindi man lamang nakita ang kanyang bangkay.Masakit na hindi siya nailibing sa sariling bayan. Nakita ko at naranasan ang kakulangan ng tulong ng gobyerno ng Pilipinas lalo na ang Embassy at OWWA. Wala man lang naitulong! Saan ako kukuha ng malaking halaga para madala ang bangkay ni Violeta sa Pilipinas? Sampung taon hindi nakauwi si Violeta dahil sa kanyang mga mahal sa buhay. OO EXPIRED ANG OWWA dahil akala din niya ay walang expiration ang kanyang OWWA, hindi rin niya alam ang omnibus policy at hindi siya umuuwi sa Pilipinas kaya hindi niya nairenew ito.

Sino ang dapat sisihin sa pagkakaroon ng EXPIRATION? Tinatawag pa namang "BAGONG BAYANI" pero ganito walang nagawa kung di ilibing sa dayuhang bansa. Kaya kung totoo na bayani tayo, bakit ganito? BAYANI LANG BA TAYO SA SALITA? At ILAN PANG VIOLETA ANG SUSUNOD NA HINDI MALILIBING SA SARILING BAYAN!? sabi ni Marciano Javier na kilala sa tawag na Sonny.Tunay na masakit ang hindi malibing sa sarili mong bayan, Bayang Pilipinas na pinagmamalaki at minahal mo dahil ito ang iyong tinubuang lupa. Masakit ang umasa sa wala. Masakit ang umaasa tayo sa gobyerno ng Pilipinas na sa bandang huli tayo ay iiwan sa ere. Sa nabasa nating salaysay ni Sonny at kamatayan ni Violeta ikaw mismo na bumabasa nito anu ang mararamdaman mo? Kung ikaw ang pamilya ni Violeta anu ang mararamdaman mo? Kung ikaw si Sonny na hindi alam ang gagawin, anu ang gagawin mo at anu ang mararamdaman mo? Dahil sa kakulangan ng inpormasyon marami ang nagiging biktima ng omnibus policy na ito.

Bagong Bayani tayo na tinatawag pero nasaan ang pagpapahalaga? Bagong Bayani ang sandata ay luha ng mawalay sa pamilya, bayani ng sakripisyo at pagtitiis. Wala namang magawa ang gobyerno ng Pilipinas. Sa tingin ninyo bakit ba kailangan pa na mangibang bayan ang mga Pilipino? Bakit kailangan na magbuwis pa ng buhay? Dahil walang maibigay na magandang serbisyo ang Pilipinas... Kulang... Hindi tayo aalis kung tayo ay makakain at hindi mamatay ng dilat ang mata sa gutom. Mahirap ang umasa sa wala... Kaya tayo mga kababayan kong Pilipino hindi man tayo makatamasa ng tunay na pagiging bayani sa gobyerno natin sa Pilipinas sigurado ako na sa mata ng Diyos tayo ay tunay na mga bayani. Diyos lang ang tunay na nakakaalam at nakakakita ng mga pagsasakripisyo na ginagawa ng OFWs.

May Diyos na hahatol para sa lahat, sa katiwalian at kabutihan...